Nie zawsze artyści, nawet wielcy, mieli wstęp do Teatru Miejskiego późniejszej  Opery Akademickiej. Oprócz światowej sławy Odesyci  domagali się od artystów nazwiska, oczywiście autentycznie Odeskiego. Dlatego jest zupełnie niezrozumiałe, dlaczego tak wybitna aktorka o tak odeskim imieniu  jak Sara, nie została wpuszczona do Teatru Miejskiego. Ale w innych teatrach odesskich artystka  odnosiła  ogromne sukcesy .

W Odesie Sara Bernard  zadebiutowała sztuką, w której zagrała rolę żebraczki. Grała znakomicie, ale oczywiście jej czysty francuski nie miał czystego akcentu z Odesy, co spowodowało dość chłodne przyjęcie przez zgromadzoną publiczność.

Ale doświadczona aktorka  wiedziała że na końcu sztuki  jest monolog, który sprawiał, że nawet najbardziej odporni widzowie   płakali. Tak zaczynała się ta scena  -

     - Nie mam już siły, umieram! Umieram z głodu!..

     I w geście rozpaczy aktorka  podnosi  ręce nad  głowę. I wtedy Sara Bernard  uświadomiła sobie , że przed wyjściem na scenę zapomniała zdjąć złotą bransoletkę z nadgarstka. W tym momencie  ktoś z orkiestry, pozornie współczującym  głosem zasugerował:

     - Sarochka, a ty sprzedaj swoją ładną małą bransoletkę – ja dałbym  półtora tysiąca.

     - a ja  daje  dwa tysiące – podbiła cenę  jakaś  kobieta  z widowni .

     - dwa tysiące  dwieście! - galeria już przystąpiła do aukcji.

     - Próbowałam już sprzedać - rzuciła do widzów  aktorka ale  jest fałszywa i opuściwszy  ręce, upadla na podłogę  .

To ją uratowało, bo fala oklasków jak popłynęła z widowni, była silna  jak huragan. Cóż, mieszkańcy Odesy zawsze potrafili docenić talent, zwłaszcza talent do interesów .